หลังจากนอนมาบนเครื่องเป็นเวลากว่า 6 ชม. ในที่สุด เราก็ได้ลงไปเดินเล่นแถวสนามบินนาริตะซักกะที นับตั้งแต่ก้าวออกจากเครื่องบิน ก็ตื่นตาตื่นใจกับสาวๆ ญี่ปุ่น เพราะขนาดเป็นเด็กขนของในสนามบินนะเนียะ ...ว้าว.. น่ารักสุดๆ ผิวขาว หน้าตาน่ารัก แต่ว่าท่าทางทำงานได้แข็งขันเต็มที่ไม่แพ้กับหนุ่มๆ เลยอ่ะ
ก่อนที่จะมาญี่ปุ่น เราโดนขู่มาเยอะเลย ว่าส่วนใหญ่ถ้าเป็น passpost ใหม่ จะผ่าน ตม. ยาก จะถูกถามเยอะ เราก็เตรียมมาอย่างดี .. ไม่ใช่..เตรียมตัวตอบอะไรหรอก แต่ว่าที่เตรียมอ่ะ เตรียมจดหมายเชิญที่ทางญี่ปุ่นส่งมาให้ต่างหาก เผื่อว่าคุยไม่รู้เรื่องก็จะได้ยี่นจดหมายให้ดูซะ เพราะว่าในจดหมายเชิญจะมีรายละเอียดว่า เรามาทำอะไร กี่วัน พักที่ไหน แต่ตอนต่อแถวนี่สิ ตื่นเต้นน่าดูอ่ะ...............
そろそろ時間だ。และแล้วก็ถึงตาเรา ..พอยืนอยู่หน้าเจ้าหน้าที่ เค้าก็ถามเป็นภาษาญี่ปุ่น .. ( ก็ไม่เข้าใจ passpost ก็โชว์อยู่ว่าไม่ใช่คนญี่ปุ่น ดันพูดญี่ปุ่นใส่อีก ) ถึงเราจะเรียนมาบ้าง แต่พอเจอเข้าจริง..อึ้ง..ฟังไม่ทัน..ตอบไม่ถูก .. เขาคงเพิ่งนึกได้ว่าควรพูดภาษาอังกฤษ ก็เลยถามใหม่ ว่ามากี่คน เราก็ตอบว่ามาสองคน แล้วก็ชี้ที่พี่ที่ไปด้วยกัน เจ้าหน้าที่ก็ถามต่อว่าเป็นไรกัน เราก็ตอบมาเพื่อน จบ... ไม่น่าเชื่อ ผ่านเฉยเลย.. ขนาดพี่ที่ไปด้วยกัน เคยเข้าญี่ปุ่นมาหลายครั้งแล้ว แต่ดันโดนถามเยอะ จนต้องควักจดหมายเชิญมาให้ดูถึงผ่านมาได้... โชคดีจริงๆ เรา....
ยัง..ยัง..ไม่จบ ต้องไปผ่านด่านศุลกากรอีก เหมือนเดิม เจ้าหน้าที่พูดญี่ปุ่นใส่อีกหละ แต่คราวนี้เราเริ่มตั้งสติได้ จำใจความได้ว่า ของในถุงเป็นอะไร ( เราซื้อกล้วยอบเนยไปฝากคนญี่ปุ่น ) เราก็ตอบว่า おかしです。ขนม แค่นั้น เจ้าหน้าที่ก็ปล่อยเราไป... อิอิ..ช่างถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีจริงๆ หันไปหาพี่ที่ไปด้วยกัน ...อีกแล้ว กำลังควักจดหมายเชิญอีกแล้ว...เฮ้อ.....
เอาละซิ..หลุดมาจากด่านทั้งหลายทั้งแหล กระเป๋าก็ได้มาเรียบร้อย ... แล้วทำไงต่ออ่ะ.. ขออนุญาตเล่าย้อนกลับไปซะกะนิด ก่อนที่จะถึงวันเดินทาง หัวหน้าที่ญี่ปุ่นก็ส่งเมล์มาหาว่าจะมารับที่นาริตะ แต่ว่าเราไปกัน 2 คน แล้วก็พี่ที่ไปด้วย เคยไปมาหลายครั้งแล้ว ด้วยความเกรงใจ เพราะว่าค่ารถบัสจากนาริตะไป Y-CAT ตั้ง 3,500 Yen (ประมาณ 1,000 กว่าบาท) เราก็เลยตกลงกันว่า เราจะนั่งรถบัสจากนาริตะไปเจอคนญี่ปุ่นที่ Y-CAT (สถานี Yokohama) เลย ตามที่ได้รับการบอกเล่ามา ก็ต้องทำตามขั้นตอน คือ
- ต้องหาเคาท์เตอร์ขายตั๋วรถให้เจอก่อน
- บอกพนักงานขายตั๋วว่าจะไป Y-CAT
- ดูตั๋วว่าต้องไปรอรถบัสที่ป้ายไหน จะมีตัวเลขบอกอยู่ ( จริงๆ อยากเอาตั๋วให้ดูนะ แต่ว่า ลืม scan ไว้ เพราะว่าตัวจริงต้องเอาไปเบิกตังค์กับบริษัทอ่ะ )
- เดินไปหาป้ายที่ต้องรอรถ เอาตั๋วให้พนักงานดูก่อน แล้วก็ฝากกระเป๋าไว้ให้เก็บใต้รถ จากนั้นก็รอรถ
- นั่น..ไง... รอไม่นาน ..ตรงเวลาแป๊ะๆๆ ก็ขึ้นรถเรียบร้อยเรา
ตอนแรกตั้งใจว่าจะไม่หลับบนรถ เพราะไหนๆ มาตั้งไกล นั่งดูวิวดีกว่า.... แต่แล้ว..ด้วยความง่วง และนิสัยส่วนตัว ที่นั่งรถนิ่งๆ ไม่ได้นาน... และแล้ว เราก็ไปชมวิวในฝัน.. โธ่..
หลังจากนั่ง..หลับมาในรถประมาณชั่วโมง รถก็มาจอดหน้า Y-CAT เราก็รับกระเป๋า แล้วก็เข้าไปรอใน Y-CAT
ไอ้ตอนแรกเราก็คิดว่า Y-CAT คงไม่ใหญ่โตอะไรมากมาย ไม่น่าจะหากันยากนะ แต่พอเอาเข้าจริง โคตรใหญ่.. เป็นสถานีต่อรถบัส รถไฟ แล้วยังเป็นประมาณห้างอีก เอาละสิ คราวนี้จะเจอกันไหมเนียะ .. จะโทรหาก็ไม่เจอตู้โทรศัพท์เลย ... ยืน..งงงงงงงง.... อยู่ซักพัก และแล้ว สายตาก็หันไปเจอ ..พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก.... ดีใจมาก...เจอแล้ว..คนญี่ปุ่นที่มารับเรา..เฮ้อ..รอดตายแล้วเรา... : )
ต่อจากตอนนี้..ก็จะเป็นเรื่องการผจญภัยสู่โลกกว้างของเราแล้วนะ ..อิอิอิ สนุกอย่าบอกใครเชียว... つづく
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น